Përpjekjet për standardizimin e shq

Përpjekjet për standardizimin e shqipes u intensifikuan
vetëm në shekullin XX, edhe pse kishte përpjekje të veçanta të
disa autorëve për të përdorur një standard shkrimi të letërsisë
edhe më herët. Shekulli XX solli në dritë përpjekje të
vetëdijshme të intelektualëve, para së gjithash nga veriu, për të
pasur një shqipe standarde. Janë të njohura teori të ndryshme
për rrugën që duhej të ndiqte standardizimi i shqipes, të cilat
herë shkonin kah veriu (shkrimtarët dhe klerikët shkodranë) e
herë kah jugu (A.Xhuvani), por kishte edhe përpjekje për një
standard me bazë në Shqipërinë e Mesme, përkatësisht në të
folmen e Elbasanit. Teoria për standardin e elbasanishtes si
bazë e një gjuhë standarde kishte dalë nga Zef Jubani më 1871
në një përmbledhje këngësh popullore qe kishte botuar në
Trieshtë. Kjo teori u mbështet nga gjuhëtarë shqiptarë e të huaj
si Pederseni, Nachtigali, Pekmezi, Gurakuqi e të tjerë e madje
edhe nga Faik Konica, i cili kishte edhe një teori të çuditshme,
por me tendenca integruese, që toskërishtja të ishte gjuhë e
prozës, ndërsa gegërishtja gjuhë e poezisë. Komisia Letrare e
Shkodrës më 1916-1917 e mbështeti vënien e elbasanishtes në
bazë të gjuhës standarde dhe kjo u formësua në Kongresin
Arsimor të Lushnjës më 1920, ku u kërkua që tekstet shkollore
të shkruheshin në ebasanishten. Argumentet pro elbasanishtes
më shumë ishin të natyrës integruese dhe gjeografike, meqë kjo
zonë ndodhet më afër të dyja dialekteve kryesore, edhe pse në
bazën e saj ishte gegërishte jugore. Kështu, elbasanishtja u bë

Αποτελέσματα (Γερμανικά) 1:

Die Standardisierung der albanischen Bemühungen wurden verstärkt
erst im zwanzigsten Jahrhundert, trotz besondere Anstrengungen zu
einigen Autoren eine Standard - literarischen Schreiben zu verwenden ,
früher. Das zwanzigste Jahrhundert ans Licht gebracht Bemühungen
bewusst Intellektuellen, vor allem aus dem Norden, um
ein Standard - Albanisch haben. Beliebte gibt verschiedene Theorien
über die Straße, die die Standardisierung der albanischen Sprache zu beobachten hatte, die in
Richtung Norden (Schriftsteller und Geistlichen von Shkodra) einmal ging
Zeit in Richtung Süden (A.Xhuvani), aber der Versuch war ein
Standard - Sitz in Albanien Osten, und zwar im
Dialekt von Elbasan. Es elbasanishtes Theorie für den Standard als
Basis einer Standardsprache Jubani Zef von 1871 gegangen war ,
in einer Bewertung der Volkslieder , die in veröffentlichten
Triest. Diese Theorie von Linguisten unterstützt wurde albanischen und ausländischen
wie Pedersen, Nachtigali, Pekmezi, Gurakuqi anderer sogar
aus dem Faik Konica, der eine Theorie seltsam hatte,
aber der Trend der Integration, dass Tosk die Sprache sein ,
Prosa, Geg Sprache und Dichtung. Literatur Kommission vernünftig
Shkodra in 1916-1917 unterstützt elbasanishtes über die Umsetzung
der Grundlage der Standardsprache , und es wurde im Kongress förmige
Ausbildung Lushnjës 1920, wo es wurde verlangt , dass Lehrbücher
in ebasanishten geschrieben. Elbasanishtes Profis
waren mehr Integration und geographischer Art, wie diese
Gegend zwei Hauptdialekte der Nähe ist, obwohl
dessen Basis die südliche Gheg war. So wurde elbasanishtja